متاسفانه، چیز زیادی در مورد واکنش دنیای بانکداری در قبال شیوع متناوب آنفلونزای مرغی نمی‌دانیم و لذا نمی‌توانیم به طور قاطع در این باره اظهارنظر نماییم. با این حال، دو چیز کاملاً روشن و مسلم است:

: یکی اینکه آنفلونزای مرغی، پدیده ای حیاتی و غیر قابل انکار است و دوم اینکه نحوه برخورد با آن با سایر حوادث بالقوه ای که می توانند بر دنیای بانکداری و مالیه بین المللی تاثیر منفی و نامطلوب بگذارند، تفاوت های بسیاری دارد.
در سال های گذشته وقوع حملات تروریستی در نیویورک و لندن موجب بروز شوک های شدید، اما کوتاه مدت در سیستم مالی جهان شده است. اما شیوع آنفلونزای مرغی، دقیقاً مثابه انفجار یک بمب هیدروژنی، بر نظام مالی و بانکی جهان تأثیر می‌گذارد. به عبارت روشن تر، آنفلونزای مرغی به مانند بمب هیدروژنی، با ساختمان ها و تاسیسات، کاری ندارد، بلکه فقط ساکنین آنها را محو و نابود می‌سازد، آنفلونزای مرغی نیز به مانند بمب هیدروژنی دارای امواج مختلفی است که پیاپی همدیگر می‌آیند و همه انسان ها را مرعوب می‌سازند. واکنش انسان ها نسبت به این دو عامل مشابه است، به این صورت که همه از ترس ابتلا به ویروس آنفلونزای مرغی، از تماس با یکدیگر اجتناب می‌ورزند و می‌کوشند تا تمام کارهای خود را از منزلشان انجام دهند. ترس از واگیر شدن این بیماری و بیمار های مشابه و خانه نشین کردن بسیاری از مردم، بانک ها را به واکنش جدی و چاره اندیشی واداشته است. 

در ماه های واپسین سال 2006 تعدادی از بانک های اروپایی و آسیایی که از شیوع لجام گسیخته آنفلونزای مرغی وحشت زده شده اند، کوشیدند تا این مشکل را به نحوی حل کرده و در صورت گسترش بیشتر آن (به عنوان مثال، سرایت آن از انسان به انسان) با آن مقابله نمایند. برخی پیش بینی ها راجع به پیامدهای اپیدمی شدن این بیماری و خودداری احتمالی افراد از حضور در سر کارهایشان (از جمله کارمندان بانک ها و تجار) مدیران بانک ها و سرمایه گذاران را به این فکر انداخت که برخی از کارهای مهم خود را بدون خارج شدن از خانه و در داخل منزل انجام دهند، از جمله انجام معاملات بانکی و مبادلات سهام. این تمهیدات با هدف حصول اطمینان ازاین مساله اندیشیده می‌شوند که در صورت اپیدمی شدن بیماری هایی شبیه آنفلونزای مرغی، طاعون و وبا، از تعطیلی بازارهای سهام و بانک ها و سایرسازمان های پولی و مالی جلوگیری شود.

در پژوهشی که اخیراً به وسیله موسسه تحقیقاتی "برادران لمن" صورت پذیرفته است، تکنیک های جدیدی برای انجام دادن کارهای اساسی از داخل خانه، شناسایی شده است که برخی از آنها را می توان در بخش های مالی و بانکی به کار بست. به عنوان مثال، برنامه ای تحت عنوان «وال استریت خانگی» در دست بررسی و کارشناسی است که با پیاده شدن کامل آن، می‌توان تمام تجار و سهامداران پرسابقه و بزرگ وال استریت را به صورت آن لاین، در دسترس داشت و به هر گونه تقاضای آنها برای نقل و انتقال سهام و سرمایه ها در هر ساعت از شبانه روز و در هر شرایطی پاسخ مثبت داد.

در شش هفته منتهی به 24 نوامبر سال 2006 بیش از 70 بانک و موسسه مالی انگلیسی در مانوری موسوم به "مانور مقابله با آنفلونزای مرغی" شرکت جستند. در این شش هفته، به بیش از نیمی از نیروی کار این بانک ها و موسسات مالی، ماموریت داده شد تا با ماندن در منازلشان بکوشند با وسایلی که در اختیارشان قرار داده شده بود، نسبت به انجام وظایف و رتق و فتق امور موسسات متبوعشان اقدام نمایند. مسوولیت هماهنگ سازی و نظارت بر عملکرد این افراد بر عهده سازمان خدمات مالی گذارده شده بود. نتایج برآمده از اجرای این مانور و عملکرد دست اندرکاران و شرکت کنندگان درآن، اطلاعات ارزشمندی را در مورد نحوه برخورد با چنین حوادث و راه های به حداقل رساندن زیان های ناشی از وقوع بلایای طبیعی و غیرمترقبه در اختیار کارشناسان و تصمیم گیرندگان قرار داد.

با این همه، ضعف‌ها و کمبودهای بسیاری نیز در این میان وجود دارد که با توجه دقیق به آنها، می‌توان چنین استنباط کرد که بانک ها، به طور کامل و صد درصد نمی‌توانند نسبت به خدمات رسانی کامل و بدون نقص خود در زمان وقوع حوادث غیر مترقبه ای چون آنفلونزای مرغی مطمئن باشند، به ویژه زمانی که طول مدت این نوع خدمات رسانی طولانی و نامحدود باشد. در این حالت اگر چه در بانک ها و تالارهای بورس باز و بانک‌ها و بازارهای سهام ظاهراً به فعالیت خود ادامه می‌دهند، اما کیفیت و کمیت کارآنها بسیار پائین و نازل خواهد بود.

علاوه بر این، درصورت وقوع اپیدمی های واقعی، چگونه می‌توان مطمئن بود که عکس العمل کارکنان و حتی مشتریان بانک ها چه خواهد بود؟ آیا می‌توان به طور قاطع ادعا کرد که بخش مشخصی از کارکنان بانک‌ها در دوران اوج شیوع بیماری‌هایی شبیه آنفلونزای مرغی یا طاعون بر سر کارهایشان حاضر خواهند شد؟ آیا در آن زمان، حتی پرسنل خدماتی بانک‌ها حاضر به حضور بر سر کارهایشان خواهند بود؟ در حالت وخیم‌تر در صورت متوقف شدن خدمات رسانی در بخش‌های حیاتی چون برق و مخابرات آیا می‌توان به تداوم کار بانک ها ولو با حضور مستمر و مؤثر کارمندان آن در خانه هایشان، امیدوار بود؟

بنابراین، می‌توان چنین نتیجه گرفت که اگر چه اجرای چنین مانورها و برنامه هایی می‌تواند اذهان عمومی جوامع را به ابعاد و پیامدهای ناگوار وقوع حوادث غیر مترقبه و راههای مقابله با آنها آشنا سازد، اما باید دانست که این تمام داستان نیست وبجز تمرین برای انجام دادن همه کارها درخانه، بایستی به فکربکاربستن روش‌ها و ایده‌های نو ومبتکرانه نیز بود